Ondanks dat de risico’s bekend waren, kozen de burgemeester en haar adviseurs ervoor niet in  te grijpen, met dit dramatische inferno als gevolg. Grinwis: “Dat reken ik de burgemeester aan. Na de jaarwisseling ’17-’18 gaf ze zelf al aan dat ‘we op het uiterste zitten van wat op een verantwoorde manier mogelijk is.’ Maar in plaats van zeer heldere afspraken te maken en extra daadkrachtig op te treden, toonde ze zich in aanloop naar de afgelopen jaarwisseling veel te toegeeflijk en zag ze af van handhaving toen de regels fors werden overtreden. De handelwijze van de burgemeester voor en na de jaarwisseling heeft vanzelfsprekend niet bijgedragen aan het vertrouwen in de burgemeester. Dat zal ze moeten herwinnen in het debat dat we volgende week als raad met haar voeren.”

Stoppen met gedogen
De afgelopen jaarwisseling heeft laten zien wat er gebeurt als de gemeente niet ingrijpt. Grinwis: “De tragedie van de vuurstapels laat andermaal zien dat de gedoogcultuur volstrekt is doorgeslagen. Ik ben he-le-maal klaar met het oneindige pappen en nathouden en een cultuur waarin brutalen de halve wereld lijken te hebben. Het stadsbestuur moet grenzen durven stellen, en – nog belangrijker – deze grenzen bewaken met krachtige handhaving. Ik gun elke inwoner van Den Haag een prachtig oud en nieuw. Ik gun de vreugdevuurbouwer zijn traditie, maar ik gun ook de Scheveninger de zekerheid van een veilig oud en nieuw zonder vonkenregen op hun dak. We moeten duidelijke voorwaarden stellen, ze vastleggen in vergunningen en deze als overheid handhaven. Het is toch te zot voor woorden dat elders in het land een vergunning nodig is voor een klein paasvuur, maar men hier zonder handhaafbare regels een brandstapel van wereldrecordhoogte mag bouwen?”

Gejokkebrok
Al eerder uitte Grinwis zijn verontwaardiging over het continue gedraai en het gejokkebrok door de burgemeester. “Een interne evaluatie was nooit haar bedoeling geweest, zo drukte ze ons in januari op het hart, en ik gaf haar welwillend het voordeel van de twijfel. Extra pijnlijk was dan ook de waarheid die in februari boven tafel kwam: hoewel anders geadviseerd, koos de burgemeester wel degelijk in eerste instantie voor een interne evaluatie. En terwijl uit alle macht hier in het IJspaleis werd geprobeerd een verhaal dat krom is recht te breien, konden en kunnen veel Scheveningers nog stééds fluiten naar een schadevergoeding. Waar blijft de solidariteit? Waar blijft de uitgestoken hand? Burgers die op de overheid moeten kunnen rekenen, zeker na zo’n vuurzee en vliegvuur, staan nog steeds in de kou. Dat vind ik niet acceptabel.”