Het krijgen van kinderen is een onbetaalbaar geschenk. Het opvoeden van kinderen brengt echter wel degelijk geldelijke kosten met zich mee. Lange tijd werd in het beleid te weinig rekening gehouden met de positie van arme, grotere gezinnen. Het verzilveringsprobleem met de kinderkorting heeft daar een tijdlang nog extra aan bijgedragen. Gelukkig is dat al opgelost via de Kindertoeslag dit jaar.

De ChristenUnie-fractie kijkt daarom met veel genoegen uit naar het moment dat ouders met kinderen kunnen gaan profiteren van het kindgebonden budget; en dan vooral de ouders en kinderen die een steun in de rug het beste kunnen gebruiken. In ons verkiezingsprogramma stelden wij deze vorm van ondersteuning voor en het behoeft geen toelichting dat wij zeer blij zijn dat ons idee nu in de praktijk gerealiseerd gaat worden, en het kabinet het ook nog op korte termijn gaat invoeren.

Vooral de verandering in systematiek is een sterke verbetering: de ondersteuning van gezinnen zal niet meer per huishouden plaatsvinden, maar per kind. Op die manier wordt eindelijk rekening gehouden met gezinnen bestaande uit meerdere kinderen, zonder dat het ten koste van de kleinere gezinnen zal gaan.

De ChristenUnie ziet daarom in het Kindgebonden Budget een belangrijke positieve verandering voor gezinnen.

Bovendien kan mijn fractie zich goed vinden in de wetswijziging waar we vandaag over spreken. Het beginsel van draagkracht dat in het kindgebonden budget prima tot uiting komt stemt ons zeer tevreden. Het is terecht dat de meeste aandacht aan de armste gezinnen wordt gegeven. Het Kindgebonden Budget is niet bedoeld voor mensen die het niet nodig hebben, dus vindt ook mijn fractie het goed te verteren dat de hogere inkomens minder budget ontvangen. De ChristenUnie is het daarom eens met de voorgestelde hoogte van het afbouwpercentage van 6,5%.

Wel vraag ik een toelichting op de verhoging van het afbouwpercentage die al in 2009 wordt doorgevoerd. De minister noemt de integratie van de WTOS in 2010 in het Kindgebonden Budget een ‘zachte landing’ door de versnelde afbouw in 2009. Leidt de verhoging van het afbouwpercentage juist niet al in 2009 tot een negatief inkomenseffect voor ouders met een inkomen boven de inkomensgrens? Waar is de term ‘zachte landing’ dan op gebaseerd?

Ik wil nog een kanttekening bij de bedragen per kind plaatsen. Onze inzet is altijd geweest dat gelijke bedragen per kind zouden worden uitgekeerd. Ik begrijp dat de bijkomende kosten van ieder extra kind gemiddeld telkens lager zijn, maar in ons voorstel hielden we juist rekening met de vrij besteedbare ruimte van gezinnen, die volgens het NIBUD wel afneemt bij toenemend kindertal.

Mijn fractie kan uiteindelijk leven met de uitkomst van de nu voorgestelde bedragen per kind, gezien het beschikbare budget en daarnaast het ontzien van één-kindgezinnen in de huidige plannen. 

Verder wil ik enkele vragen over de uitvoering stellen. Zoals gezegd ben ik blij dat het kabinet al zo snel tot de invoering van het Kindgebonden Budget kan overgaan. Wat is de huidige stand van zaken? Kan de staatssecretaris garanderen dat de Belastingdienst de uitvoering van het Kindgebonden budget in 2009 aan kan?

(Voldoet daarnaast de uitvoering van de Kindertoeslag dit jaar?)

Tot slot vind mijn fractie het belangrijk dat iedereen goed op de hoogte is van de wijzigingen. Is er sprake van actieve en duidelijke informatie richting ouders? Is het voor iedereen duidelijk welke regelingen er zijn en wat de verschillen zijn?