De heer Rouvoet (ChristenUnie) heeft de minister in eerste termijn uitgenodigd
om in te gaan op het grijze gebied tussen normaal gedrag en
strafbaar gedrag, waarin de laatste jaren van alles is gebeurd. Dat kon niet
in de meest recente brief van de minister, maar zal hopelijk in een aparte
beschouwing nog wel gebeuren.

Veel is al gebeurd om kinderporno te bestrijden en veel zal nog moeten
gebeuren. Vooral in de samenleving zelf moet er nog veel verantwoordelijkheid
genomen worden. De minister mag zich echter niet eindeloos
verschuilen achter de roep om zelfregulering. De coalitie van financiële
instellingen is een voorbeeld van zelfregulering die werkt, maar als het
niet werkt, moet de overheid toch zelf het initiatief nemen. Een moreel
appel alleen is onvoldoende. Daar mag het mee beginnen, maar de overheid
moet er niet in blijven steken.

Kinderporno gaat vaak gepaard met seksueel misbruik in huiselijke kring
en daar staan vaak lichtere straffen op dan bijvoorbeeld op verkrachting.
Zou het niet andersom moeten zijn? Er is immers sprake van verzwarende
omstandigheden. Als er thuis kinderpornografisch materiaal wordt geproduceerd,
zou je bijna kunnen zeggen dat er sprake is van serieverkrachting
in huiselijke kring. Uiteraard beslist de rechter over de straf, maar meer
inzicht lijkt op dit punt wenselijk.

Kinderporno kan met behulp van artikel 240b van de Wetboek van Strafrecht
worden aangepakt, maar dat heeft alleen betrekking op afbeeldingen,
niet op teksten. Zaken zoals de aankondiging van tienerseks die
sommige omroepen op teletekst staan hebben, liggen in het grijze gebied
op het randje van de legaliteit. Moet daar niet naar gekeken worden?

De heer Rouvoet proeft nog steeds enige terughoudendheid in het
aanpakken van de mensen achter nieuwsgroepen en websites. Hij kan zich
iets voorstellen bij de tegenwerping van de minister dat dan tenminste
bekend is waar zij zitten, maar gezien de toename in kinderporno is het de
vraag of die redenering nog hout snijdt.

De discussie over voorlichting vertoont parallellen met eerdere debatten
over voorlichting op scholen ten aanzien van loverboys. Die kwestie betrof
eveneens kinderen op jonge leeftijd die moesten worden doordrongen
van bepaalde risico’s. In België loopt een project onder de titel «Safe
Chat», waarbij chatsites slechts toegankelijk zijn via een elektronische
identiteitskaart, inclusief een controle op de identiteit. Kent de minister dit
initiatief en zijn er in Nederland plannen om het na te volgen?