Beste Meindert, ....

...en verder ieder die zich zorgen maakt over ons gezinsleven.

Het is ontroerend te zien hoe zorgzaam mannen kunnen meeleven met het huisgezin van een moeder die in de politiek is verzeild geraakt. Ontroering verkoopt (zie de kijkcijfers van ‘emo-televisie'); misschien heeft daarom de bekommering om de politica en haar kroost zo'n prominente plek heeft gekregen in het boekje De ChristenUnie op het pluche van Riekelt Pasterkamp. Ze werd als teaser opgedist door de uitgever, ze werd in diverse voorpublicaties onthuld en was opnieuw onderwerp van een publiek mannengesprek bij de uiteindelijke boekpresentatie. Onze minister van Jeugd en Gezin heeft bij die gelegenheid enkele verstandige dingen gezegd, las ik in diverse media. Maar omdat er kennelijk zo'n brede compassie leeft jegens de familie Wiegman - gevoelens die overigens nooit rechtstreeks met ons gedeeld werden - heb ik er zo langzamerhand wel behoefte aan enkele zorgen weg te nemen. Wellicht moge dit briefje zelfs enige opluchting teweegbrengen, want heus: het gaat goed met ons!

Toen in 2006 de Kamerverkiezingen aanstaande waren en de ChristenUnie-selectiecommissie haar werk deed, hebben mijn echtgenoot en ik de koppen bij elkaar gestoken. Op christelijke wijze, dus ook bij een open Bijbel en met gevouwen handen. ,,Als jij naar de Kamer wordt gestemd, draaien we de rollen om en word ik huisman,'' stelde mijn man toen voor.
Een prima keuze op een prima moment! De tijd van borstvoeding en babyverzorging, waarmee ik de meeste affiniteit had, lag achter ons. De tijd van basisschool en scouting was aangebroken. Onze jongens zagen het wel zitten: elke dag papa thuis, en elke dag een soort zaterdaggevoel, lekker samen klussen en naar de bouwmarkt.

Inmiddels draaien we anderhalf jaar in deze constructie en het gaat écht goed, niet alleen in de schuur en op de atletiekbaan. Het huis is schoon, het linnengoed ligt gewassen en gevouwen in de kasten, dagelijks staan er verse groenten en fruit op tafel. En belangrijker: de jongens zitten goed in hun vel, en hun ouders niet minder. En mama is echt niet uit beeld! Elke dag en elk weekend zijn er goede contactmomenten, elke zondag is als vanouds een feest dat we samen vieren.

Prima dat niet ieder echtpaar voor deze rolverdeling kiest. Ik ben de laatste om daar een dwingende oproep toe te doen. Maar ik zou wel willen zeggen: vaders en moeders, er is meer mogelijk in de verdeling van arbeid en zorg dan je misschien denkt. En: maak samen vooral díe keuzes die bij jullie gezin en bij jullie persoonlijk passen. Dan is elke keuze een respectabele, laten we dat vooral tegen elkaar blijven zeggen - juist in een tijd waarin de maatschappelijke druk groot is om voor één specifiek model (het tweeverdienerschap) te kiezen.

Nog even over de jongens: die zijn trots op hun vader en welwillend genoeg om aan te nemen dat mama ook zinnig werk doet, daar in de politiek. Ze lezen nog geen kranten en Pasterkamp-achtige boeken, dus ook daarover geen zorgen. Maar ik hoop dat als ze over een paar jaar wél een christelijke krant gaan lezen, daarin geen twijfel meer wordt gezaaid over de legitimiteit van de dagelijkse arbeid van hun vader en moeder. (PS: Misschien is er tegen die tijd wel een heksenjacht gaande op bekende vaders die in de jaren tachtig hun gezin zouden hebben verwaarloosd. Ik zal er niet één ongehoord veroordelen hoor!)

Met hartelijke groet,

Esmé Wiegman-van Meppelen Scheppink

Gepubliceerd in het Nederlands Dagblad, 12 september 2008