De oorlog tegen Irak, de vredesdemonstraties en de formatie, die onderwerpen houden ons op dit moment zeer bezig. Ook de HBO-fraude en de bespreking van het rapport over de bouwfraude zijn aan de orde in het parlement. Dan is er nog de vogelpest en de geheimzinnige longziekte. Al deze belangrijke onderwerpen krijgen minder aandacht, dan ze anders zouden krijgen. Mijn fractiegenoot Arie Slob heeft op het gebied van de vogelpest een goede motie ingediend die ervoor moet zorgen dat gedupeerde vogelhouders hun schade inderdaad vergoed krijgen. Bij de MKZ is gebleken dat bijkomende voorwaarden, zoals een vermogenstoets, eraan bijdragen dat boeren hun schade maar voor een beperkt deel vergoed krijgen. Dat moet veranderen.
De inval in Irak van Bush en de zijnen stempelt mijn bezigheden. Als woordvoerder buitenland ben ik de eerst aangewezene om het standpunt van mijn partij te verwoorden en commentaar te geven op de gebeurtenissen. Het ‘grote’ debat over de opstelling van het kabinet in de kwestie werd door de fractievoorzitters gevoerd. Dat past bij de ernst van het onderwerp. Maar het te woord staan van journalisten en het beantwoorden van e-mail terwijl je met een half oog naar teletekst kijkt om geen nieuwsfeit te missen, is bijna een dagtaak.
Er is e-mail van mensen die van gedachten willen wisselen over de rechtmatigheid van de inval. Mensen die zich afvragen of een christen ooit wel een oorlog kan steunen. Die elektronische post grijpt mij aan. De gedachte aan de verschrikking die een oorlog is en aan de slachtoffers die er zullen vallen, vliegt mij zo af en toe naar de keel. Mijn partij, ik dus ook, steunt de inval. De patstelling in de VN, het falen van de diplomatie, mag er niet toe leiden dat Saddam Hoessein de boodschap krijgt dat de VN innerlijk zo verdeeld is, dat hij zijn gang kan gaan. Maar het was zoveel beter geweest wanneer Hoessein onder de druk bezweken was en zich had ontwapend. Wanneer Frankrijk en de VS de grootheid hadden opgebracht om hun onderlinge machtsspel te vergeten en uitsluitend aan het belang van de wereldvrede en aan het belang van het Irakese volk hadden gedacht.
Op het filmfestival van Amnesty International werd een film vertoond van de Irakese politieke vluchteling Saad Salman. De film, opgenomen in Irak, laat de gevolgen zien van vreselijke martelingen en toont de angst van de mensen voor het keiharde en wrede regime. De beelden bepalen mij er opnieuw bij dat Saddam Hoessein geen leider is met wie je afspraken kunt maken. Waarom zou een man die zijn eigen volk al meer dan 20 jaar zo gewetenloos onderdrukt zich iets aantrekken van wat voor gesprek over mensenrechten dan ook? Het is onmogelijk gebleken om Hoessein door militaire en diplomatieke druk zover te brengen dat hij zich gewonnen geeft. Er zijn door geen enkel land ‘andere manieren’, een uitdrukking van Wouter Bos, voorgesteld om op vreedzame wijze tot een oplossing te komen.
Nu de oorlog is begonnen, hoop ik met heel mijn hart dat het niet lang zal duren, dat er weinig slachtoffers zullen vallen en dat dit uiteindelijk de aanzet zal blijken te zijn voor vrede, rust en vrijheid voor de inwoners van Irak. De echte lakmoesproef moet nog komen. Wanneer de oorlog afgelopen is, zullen de VS en Engeland moeten laten zien dat het hen niet om hun eigen belang gaat. Dat de mooie woorden die ze spreken over de toekomst van Irak waar zijn.
Ik schrijf deze zinnen bijna een week voordat u ze leest. Laten we hopen dat deze column achterhaald is tegen de tijd dat hij u bereikt en dat er dan weer zicht op vrede is.
Het slot is volgende week in elk geval niet achterhaald. Een Fries spreekwoord: ‘God kin mei in krûme stôk wol in rjochte slag dwaan’.

Deze column is verschenen in het Friesch Dagblad