De heer Rouvoet (ChristenUnie) merkt allereerst op dat het voorliggende probleem nog steeds hoge prioriteit verdient, ook omdat de ontwikkelingen niet gunstig zijn. Er is sprake van een forse toename van het aantal aanvragen voor schuldhulpverlening. Harde gegevens ontbreken, onder andere omdat er geen uniforme registratie bestaat. Dat is een opmerkelijke constatering acht jaar na de schokkende bevindingen van de commissie-Boorsma. Dat leidt tot de vraag welke concrete inspanningen worden verricht om die uniforme registratie te bewerkstelligen.
Het is vanzelfsprekend dat er op lokaal niveau een vangnet moet zijn, maar de vraag is hoe groot de mazen in dat vangnet anno 2003 zijn. Het blijkt dat 65% niet voor schuldhulpverlening in aanmerking komt vanwege een te geringe aflossingscapaciteit. Kan de vangnetpretentie wel worden waargemaakt of is aanvullend beleid daarvoor noodzakelijk?
Uit de evaluatie van de WSNP bleek dat er geen toename was te constateren van het aantal minnelijke regelingen. Is sindsdien een verbetering op dit punt waar te nemen? Het blijkt dat een aantal gemeenten nog onvoldoende in dat minnelijke traject heeft geïnvesteerd. De staatssecretaris voelt weinig voor centrale regelgeving op dit punt. De vraag is echter op grond waarvan mensen met problematische schulden recht kunnen doen gelden op schuld-hulpverlening door de lokale overheid nu er geen wettelijke basis daarvoor aanwezig is. Is het niet noodzakelijk om dan meer aan centrale regelgeving te denken dan de staatssecretaris aangeeft?
De heer Rouvoet heeft geen principiële bezwaren tegen een centrale registratie om overkreditering tegen te gaan, maar de vraag is wel of dat veel toegevoegde waarde heeft ten opzichte van de huidige BKR-registratie. Wie is of wordt dan verantwoordelijk voor het voeden van die centrale registratie, ook gelet op het privacyaspect? Wie krijgen toegang tot die centrale registratie? Wat is de opvatting van het College bescherming persoonsgegevens op dat punt?
Het is prima dat kredietverstrekkers via gedragsregels voorgeschreven krijgen dat zij meer rekening moeten houden met de financiële positie van kredietnemers, maar de vraag is wel of dat in de Wet financiële dienstverlening kan worden afgedwongen. Wanneer kan de Kamer het wetsvoorstel, inclusief die gedragsregels, tegemoet zien?
Hij staat positief tegenover de initiatieven van de staatssecretaris om experimenten voor een integrale aanpak van de schuldenproblematiek te blijven stimuleren. Worden daarvoor dan ook gelden beschikbaar gesteld?
De certificering van de schuldhulpverlening is reeds sinds 1995 een knel-punt. De intentie is dat de bonafide private schuldhulpverleners een volwaardige kans krijgen als aan-vulling op het werk van de kredietbanken en de sociale diensten. Het tijdelijke vrijstellingsbesluit was geen suc-ces, omdat niet aan de voorwaarden kon worden voldaan. De staatssecretaris wil nu een verkenning van de mogelijkheden doen, maar is men daarmee niet terug bij af? Welke partijen worden bij die verkenning betrokken?

Voorts spreekt hij begrip uit voor de gedachten van de staatssecretaris inzake verplicht budgetbeheer bij bepaalde risicogroepen als daarvoor gegronde redenen aanwezig zijn. Wat moet dan onder die gegronde redenen worden verstaan? In ieder geval is deze route beter dan uithuiszetting of afsluiting van energie.
Tot slot geeft de heer Rouvoet te kennen dat de motie-Noorman-den Uyl inzake de jongerenproblematiek tot dusver wat mager wordt uitgevoerd. De vraag is immers of de nu voorgestelde oplossingen wel toereikend zijn. Jongeren zullen niet direct bij de website van SZW terechtkomen, maar wellicht dat wel via links op specifieke websites voor jongeren naar
die site kan worden verwezen. In zijn optiek zet het voorkomen van overkreditering meer zoden aan de dijk, bijvoorbeeld via het leggen van dwarsverbanden tussen mobieletelefoonoperaters, de Informatie beheer groep en het BKR.