Partir c'est mourir un peu

Cliché’s, soms zijn ze raak, soms zijn ze een beetje sleets. ‘Vertrekken is een beetje sterven’ is zo’n cliché. En ja vandaag is het cliché wel een beetje raak. Na drie jaren in de Tweede Kamer neem ik vandaag afscheid. Het lidmaatschap van de Tweede Kamer was voor mij dé droombaan. Al van jongs af aan volg ik de politiek, op mijn 17e werd ik actief voor toen nog een GPV/RPF combinatie in een schaduwfractie. Ik werd fractieassistent, steunfractielid en uiteindelijk raadslid en lijsttrekker in Zaanstad. Mooie jaren heb ik daar gehad in een ontzettend boeiende gemeente. In 2007 nam ik afscheid van de gemeenteraad om Kamerlid te worden.

Toen ik bij mijn beëdiging de drempel van de plenaire zaal overstapte ging er een tinteling door mijn lichaam. Ongeloof en spanning. “Ik ga het nu dus echt doen.”. Voor mij was het Kamerlidmaatschap dé rol om als christen mee te doen aan het politieke en, breder, het publieke debat.

Ik geloof dat christenen altijd tot zegen moeten zijn in een samenleving. Zoals een stad op een berg niet verborgen kan blijven, zo mogen christenen zich ten doel stellen om een zegenrijke bijdrage aan het politieke debat te leveren. Dat is een kwestie van stijl; van aangename woorden en van een vriendelijkheid die goed bekend mag zijn. Het is ook een kwestie van inhoud. Op zoek naar waarheid, geen praatjes voor de bühne en, waar nodig, onjuiste beelden ontmaskeren. Die stijl en die inhoud kenmerken de ChristenUnie. Het was ronduit bijzonder om daar drie jaar een bijdrage aan te mogen leveren.

En nu stopt dat. Is het een beetje sterven? Ja. Ik ga het ChristenUnie team ontzettend missen. Elke dag was het weer een plezier om naar mijn werk te gaan. Ook het werk zelf had voor mij niet hoeven stoppen. Ik zat echt op mijn plaats. Ook de contacten met collega’s van andere fracties, met professionals uit de praktijk, griffie, bodes, restaurantpersoneel en natuurlijk de pers; ik heb er van genoten.

Maar nee, het is niet alleen een beetje sterven. De afgelopen campagne was een prachtig einde van het Kamerlidmaatschap. Ik heb ontzettend veel interessante mensen ontmoet en bijzondere dingen mogen doen. Zij hadden en hebben een zegenrijke invloed op mijn leven. Ik ben dankbaar voor de bijna zesduizend mensen die op me gestemd hebben. Dat is een enorme steun in de rug. En nu ben ik ook dankbaar voor alle hartverwarmende berichtjes, mail, tweets en kaartjes.

Ik omarm een nieuwe toekomst en vertrouw er op dat de Heer me wel weer ergens zal gaan plaatsen. Misschien is dat ooit weer in de politiek, misschien ergens anders. Tegenover dat vertrek, dat beetje sterven, wordt gelukkig nu ook het uitbundig leven uit verwachting geplaatst.

Voor nu vanaf deze plaats een hartelijke groet. Het ga u allen goed.

Ed Anker