De heer Van Dijke (ChristenUnie) constateert dat de Wsnp nog niet heeft gebracht wat ervan was verwacht. De evaluatie wijst uit dat de eerste doelstelling, voorkomen dat natuurlijke personen jarenlang worden achtervolgd door schuldeisers, is gehaald. Hij is echter van mening dat ten minste het dubbele aantal van de behandelde 18 000 gevallen kan worden geholpen als de regeling naar behoren zou functioneren. Het aantal huishoudens met proble-matische schulden lijkt de afgelopen jaren substantieel te zijn toegenomen. Een groot aantal van deze huishoudens komt echter niet eens in aanmerking voor het minnelijk traject, laat staan voor het wettelijk traject. De evaluatie vermeldt niet hoeveel mensen niet geholpen kunnen worden met deze wet. Het grote aantal uitvallers karakteriseert hij als een «tijdbom onder onze samenleving». Wat kan daaraan worden gedaan?
Daarbij komt nog de wachtlijstproblematiek. Veel schuldenaren komen pas na ettelijke maanden tot de conclusie dat het minnelijk traject niet werkt en komen dan pas een jaar later toe aan het wettelijke traject. Voorts verbaast hij zich erover dat minderjarigen zonder handtekening van voogd of ouder grote aankopen kunnen doen.
De tweede doelstelling van de Wsnp, het bevorderen van de bereidheid van schuld-eisers om akkoord te gaan met een minnelijke regeling, is uitgelopen op een mislukking. Helaas is er nog steeds niets geregeld voor de kwaliteitscertificering van minnelijke schuldhulpverleningsorganisaties. Hoe optimistisch is de minister over de realiseerbaarheid van dit voornemen? Is het lidmaatschap van de dure NVVK vereist voor organisaties die in aanmerking willen komen voor certificering? Ligt het niet voor de hand om kandidaat-gecertificeerden te laten meepraten over de regels voor deze hulpverlening? Kan aan certificering een meldpunt worden gekoppeld voor de registratie van malafide organisaties?
Het is teleurstellend dat de private schuldhulpverlening er bekaaid van af komt. Er was een tijdelijk vrijstellingsbesluit schuldbemiddelaars, maar dat werd een fiasco. Wat heeft de minister van SZW hier sinds de expiratie van het vrijstellingsbesluit in 2000 aan gedaan? De heer Van Dijke doet de suggestie om alle gecertificeerde organisaties in een soort van mede-bewind toe te laten tot het minnelijk traject en de kosten daarvan centraal te financieren. In dat geval vervalt de afhankelijkheid van gemeenten die zeer wisselende resultaten boeken op het gebied van schuldhulpverlening.
Hierna noemt hij nog enige losstaande punten:
– Waarom valt de studiefinanciering nog steeds niet onder de BKR-registratie?
– Komt er een hulpverleningstraject voor recidivisten?
– Zijn er voldoende bewindvoerders? Zo ja, is het probleem van de regionale spreiding opgelost? De voornemens ten aanzien van artikel 285-verklaringen zijn een verbetering. Is een dergelijke verklaring nog onverkort geldig voor het wettelijk traject als deze vele maanden eerder in het kader van het minnelijk traject tot stand is gekomen?
– Preventie moet van twee kanten komen. Niet alleen degene die schulden maakt, maar ook degene die anderen schulden laat maken, moet zijn verantwoordelijkheid nemen.