Een gênante en beschamende vertoning. Andere woorden heb ik niet voor de manier waarop het kabinet omgaat met een eventuele nieuwe missie van Nederlandse militairen naar Afghanistan. Zeker, dat is een zwaarwegende kwestie, waarover geen lichtvaardige besluiten genomen mogen worden. Alle aspecten moeten zorgvuldig worden afgewogen, waarbij de veiligheidsrisico’s natuurlijk zwaar wegen.

 

Het punt is echter dat het kabinet dat al gedaan heeft en tot de conclusie is gekomen dat de missie door kan gaan. Maar omdat de twee D66-ministers Pechtold en Brinkhorst hun aarzelingen houden, is er geen formeel kabinetsbesluit genomen, maar volstond het kabinet met het formuleren van ‘het voornemen’ daartoe. Minister Kamp van Defensie legde uit dat dit nodig was “om er als kabinet samen uit te komen”. Met andere woorden: niet de veiligheidsrisico’s zijn het probleem, maar de risico’s voor het voortbestaan van het kabinet!

 

Terecht heeft de Kamer deze besluiteloosheid (letterlijk!) niet willen honoreren en de bal teruggelegd bij het kabinet: eerst een besluit, dan een debat. Zo hoort het. Vanuit de Kamer en in de media werd premier Balkenende gemaand de regie te nemen en leiderschap te tonen. Dit weekend blijkt hij serieus een compromis te hebben voorgesteld, namelijk om het voornemen alleen mondeling een besluit te noemen… Het is niet te geloven!

 

Intussen worden de internationale verbazing en ergernis over het amateuristische gedoe in Den Haag met de dag groter. Het is nu van tweeën één. Óf het kabinet durft – om wat voor reden ook – een positief besluit niet aan; dan moet ze dat aan de Kamer melden en het internationale gezichtsverlies accepteren. Óf het kabinet vindt de missie verantwoord en besluit daartoe, desnoods met de stemmen van de D66-ministers tegen; daarna is het woord aan de Kamer. Hoe dan ook: aan deze beschamende besluiteloosheid moet zo snel mogelijk een einde komen.

 

André Rouvoet