De heer Rouvoet (ChristenUnie): Voorzitter. Ik kan in tweede termijn kort zijn. Ik wil beginnen met de minister te complimenteren met zijn bijdrage. Hij heeft zich een gedegen en overtuigend verdediger van het wetsvoorstel betoond. Het zou voor een vertegenwoordiger van een niet-coalitie-fractie irritant kunnen zijn als hij door de minister wordt overtuigd, omdat hij liever de minister wil overtuigen. In een debat als dit, dat gaat over wetgeving, denk ik daar anders over. Het gaat mij om goede wetgeving. Ik heb de inbreng van de minister en de wijze waarop hij argumenteerde zeer gewaardeerd, want die leidt tot goede wetgeving.

In eerste termijn heb ik al aangegeven dat de fractie van de ChristenUnie instemt met het doel en de strekking van het wetsvoorstel. Ik heb vragen gesteld over de vormgeving en over aandoeningen met weliswaar uiterlijk waarneembare kenmerken, zoals bij het syndroom van Down. Ik vroeg mij in eerste termijn af of het verstandig zou zijn die kenmerken niet bij wet uit te sluiten. Op dat punt heeft de minister mij met zijn argumentatie overtuigd. Hij heeft aangegeven dat het niet nodig is en dat er ook niets mis mee is dit mogelijk te maken, zij het dat dit wel bij AMvB moet worden geregeld. Zijn verdediging op dit punt vond ik dus overtuigend. Hierover zal ik dan ook geen vragen meer stellen. Het gaat tenslotte om het mogelijk maken van onderzoek met inachtneming van kenmerken die een relevante bijdrage aan de opsporing en vervolging kunnen leveren. Het is niet uitgesloten dat het onder omstandigheden om dit type kenmerken kan gaan.

Voorzitter. Op een bepaald punt vond ik de minister niet helemaal overtuigend. Ik denk nu aan de vraag: moet dit bij wet of bij algemene maatregel van bestuur worden geregeld? Ik vind dat je toch op een enkel punt je eigen lijn moet vasthouden. Ik denk in dit verband aan het amendement dat ik heb meeondertekend. Ik geef toe dat het niet een principieel punt betreft, maar dat het om een voorkeur gaat. Ik heb echter een duidelijke voorkeur voor de lijn die in het amendement van mevrouw Halsema, mevrouw Albayrak en mijzelf is neergelegd. Bij die voorkeur wil ik graag blijven. Nogmaals, ik geef toe, wij moeten dit punt niet principiëler maken dan het is.

Ik vind het argument van de tijdwinst en het snel kunnen handelen niet zo valide, niet zo overtuigend. Een voorhangprocedure kost op zijn minst dertig dagen en die moet je ook voorbereiden. Een wetswijziging kan, als het nodig is, heel snel tot stand komen. Daar komt bij dat wij ons door de ontwikkelingen op het punt van DNA-onderzoek niet gemakkelijk zullen laten overvallen. Stel dat wij ’s morgens wakker worden, ontdekken dat iets heel nieuws mogelijk is en dat de politie zegt het liefst de volgende week aan de slag te willen met het nieuwe persoonskenmerk. Zo werkt het in de praktijk natuurlijk niet. Ik vind dat dus niet overtuigend, afgezet tegen de rechtszekerheid die gediend is met een bepaling bij wet. Op dit punt houd ik dus graag mijn handtekening onder het amendement.

Ik geef de minister wel toe dat aanpassing van het amendement gewenst is, maar dat heeft ook mevrouw Halsema onderkend. Ik merk op dat het ook geldt voor het amendement van mevrouw Kant. Dat moet op een andere manier nog maar meegedeeld worden. De minister heeft gelijk als hij zegt dat wij niet over ons doel heen moeten schieten door het begrip ’’uiterlijk waarneembare persoonskenmerken’’ uit de wettekst te verliezen.