Het is een merkwaardig gebeuren, de campagne voor het referendum over de Europese Grondwet. Vooral de voorstanders lijken er niet goed raad mee te weten. Sommigen blijven angstvallig buiten beeld, bang om de vingers te branden. Anderen spelen vooral in op de angstgevoelens bij de burgers: Nederland zou zich met een tegenstem belachelijk maken, we worden het Spitsbergen van Europa, we verspelen onze welvaart, en minister Donner voorspelde oorlog en Balkan-toestanden. Premier Balkenende bestond het zelfs om een koppeling te leggen tussen een ‘nee’ en een mogelijke herhaling van de holocaust!

De voorstanders zijn bovendien hopeloos verdeeld en zelfs tegenstrijdig in hun argumentatie.

De één beweert dat Europa dankzij de Grondwet socialer wordt (PvdA) en zelfs een geharmoniseerd sociaal beleid krijgt (Chirac), de ander benadrukt juist dat dat een nationale aangelegenheid blijft (Blair) of prijst de versterking van de vrije markt (VVD). Wie heeft er gelijk?

 

Ik pleit voor het achterwege laten van drogredenen en bangmakerij. Zeker: onze vrede, veiligheid en welvaart zijn – menselijkerwijs gesproken – vruchten van de Europese samenwerking. Reden voor dankbaarheid én tot voortzetting van die samenwerking! Maar toch geen argument voor een pretentieuze Grondwet, waarmee een beslissende stap wordt gezet naar de ‘Verenigde Staten van Europa’? Enige nuchterheid, alstublieft!

 

Op 1 juni mag u voor het eerst zeggen wat voor Europa ú eigenlijk wilt.

Ik weet wat ik ga stemmen: met een stem tégen deze Grondwet kies ik vóór een Europa van zelfstandige staten, die samenwerken waar dat noodzakelijk is.

En als de Grondwet inderdaad verworpen wordt? Dan wordt de huidige, intensieve samenwerking gewoon voortgezet. En dan krijgen we geen Europese President, geen Europese Minister van Buitenlandse Zaken, geen machtsconcentratie in Brussel, dan winnen de grote landen niet aan invloed en behoudt Nederland op tal van beleidsterreinen gewoon zijn vetorecht. Prima toch?