De nieuwe Tweede Kamer is alweer een paar weken bezig. De eerste avond direct na de beëdiging moest ik al aan de bak in een debat over Irak. Over dat onderwerp en alles wat ermee samenhangt wordt regelmatig gesproken in de Kamer. Op zich een goede zaak, het zijn ook geen kleine dingen waar je het dan over hebt. Toch leveren de debatten niet vaak nieuwe inzichten op. Als een lid achter de katheder gaat staan, weet je wel zo ongeveer wat de lijn van zijn betoog zal zijn. Soms worden bepaalde standpunten zo vaak herhaald dat het ook de voorzitter te gortig wordt. Bij een debat over ISAF, de vredesmissie in Afghanistan , liet Farah Karimi van GroenLinks veel van zich horen. Toen bij een interruptie voor de vierde keer dezelfde uitwisseling van argumenten dreigde plaats te vinden, sneed de voorzitter haar de pas af met de opmerking dat alle aanwezigen inmiddels konden voorspellen hoe de discussie zou gaan verlopen. Gelukkig was zij gevoelig voor zijn woorden en liet het erbij. De hoofdlijn van een debat raakt ook nog wel eens ondergesneeuwd, ten slotte hangt alles met elkaar samen. Bij het ISAF-debat greep Frans Weisglas ook op dat punt een paar keer in, met instemming van de deelnemende Kamerleden. In een interview noemde hij juist het ISAF-debat als voorbeeld hoe hij in de toekomst als voorzitter wil functioneren. Dat mag de burger moed geven.

Voor mij waren het drukke weken. Een zetel minder betekent meer werk voor de achterblijvers. Druk zal het dus wel blijven. De verkiezingsuitslag betekent voor onze ook minder financiële ondersteuning en daarom zullen we op termijn waarschijnlijk moeten snoeien in de medewerkers van de fractie. Dat is in de eerste plaats heel vervelend en pijnlijk voor de mensen waar we ongewild afscheid van moeten nemen, maar ook voor ons. Met hen gaat een heel stuk kennis verloren. Bij een kleine partij als de ChristenUnie spelen fractiemedewerkers een grotere rol dan bij grotere partijen. Door de enorme hoeveelheid werk die op de Kamerleden afkomt, werken de medewerkers heel zelfstandig en houden zij bepaalde beleidsterreinen bij.
Wat mijzelf betreft begin ik, helaas, al wat te wennen aan het dubbele gevoel dat voor mij tot nog toe bij verkiezingen hoort. Blij met voorkeurstemmen, met het ‘mandaat’ van de kiezer en tegelijk verdrietig om het feit dat een zeer gewaardeerde collega het veld moet ruimen. Ik hoop dat we de komende jaren aan de kiezer duidelijk kunnen maken dat een stem op onze partij zinvol is. De achterban van de ChristenUnie is beslist groter dan de drie zetels die we nu in de Kamer bezetten. Door een strategische keuze bereikt de kiezer op de kortere termijn wel een bepaald resultaat. Het CDA is de grootste partij geworden, veel mensen in onze achterban willen dat graag. Ook nogal wat voormalige ChristenUnie-kiezers zijn naar de PvdA gegaan om aan te geven welke coalitie hun voorkeur heeft. Ondanks dat resultaat verzwakt een dergelijke strategische stem de partij die de eigenlijke voorkeur heeft van de kiezer. Op de langere termijn lijkt mij dat geen winst voor de mensen die zich herkennen in het sociaal bewogen, op de burger betrokken en milieubewuste programma van de ChristenUnie. De verkiezingen zijn waarschijnlijk pas over vier jaar, maar toch: Mensen, laat compromissen over aan de politiek, sluit in het stemhokje toch geen compromis met uzelf!

Op het terrein van Buitenlandse Zaken wordt veel vergaderd deze tijd, maar ook het asielbeleid zit in mijn portefeuille en zo nog een paar dingen. Dat betekenen voor mij veel overleggen en debatten. Geen vergaderingen van de enquêtecommissie Srebrenica meer, maar vol er tegenaan. Dat is een voordeel van een kleinere fractie, je mag heel veel doen. Wanneer Frans Weisglas nu woord houdt en ingrijpt bij een al te grote wijdlopigheid van de Kamerleden, worden het vier mooie jaren.

Deze column is verschenen in het Friesch Dagblad