Het artikel van Bas Popkema en Ronald Westerbeek is het beste bewijs dat er toch wel iets veranderd is sinds GPV en RPF: de volgzaamheid is verdwenen. De ChristenUnie is een partij geworden van mondige mensen, die hun betrokkenheid óók tot uitdrukking brengen in constructieve kritiek. Ik verwelkom deze politieke volwassenheid en hoop dat al diegenen die hoe of waar dan ook met veel enthousiasme en toewijding de christelijke politiek dienen óók op die manier naar dit artikel kunnen kijken en zich er niet door laten demotiveren. Daar is ook geen enkele reden voor, want in politieke zin gaat het goed met de ChristenUnie!

 

Er is, na de teleurstellende verkiezingsuitslag van januari 2003, veel goeds gebeurd. Ik noem onze onverwachte betrokkenheid bij de kabinetsformatie, de 5200 Vrienden van de Fractie (waarvan 80% géén partijlid!), de Permanente Campagne, en de herkenbare inbreng van vele lokale ChristenUnie-bestuurders en -volksvertegenwoordigers.

In ons werk als Gideonsbende in de Tweede Kamer merken we voortdurend dat dit alles leidt tot een toegenomen positieve belangstelling voor de ChristenUnie. Kortom: we mogen zegen op ons werk zien. Reden tot dankbaarheid dus, alleen al voor het feit zovelen bereid zijn zich – veelal in hun vrije tijd – met al hun krachten en talenten in te zetten voor de ChristenUnie! Beter gezegd: in dienst van het Koninkrijk.

 

Kunnen we dus zelfgenoegzaam achterover leunen? Hebben de critici het mis? Nee, integendeel: ik herken én deel veel van de kritiek en ben blij met de betrokkenheid die eruit spreekt. Natuurlijk is de kritiek soms ook gekleurd door persoonlijke ervaringen. Bovendien moet ik, midden in de partij staand, vaststellen dat kennelijk niet alles wat er aan positiefs gebeurt voor iedereen zichtbaar is.

Maar het is waar dat het fusieproces veel energie heeft opgeslokt en de politieke inhoud naar de achtergrond heeft verdrongen. En Hans Valkenburg heeft gelijk dat we bij de laatste twee verkiezingen te vanzelfsprekend hebben gerekend op de loyaliteit van onze ‘oude’ achterbannen. En ook ik constateer dat er bij velen sprake is van inactivisme en frustraties over het gebrek aan interne communicatie en de traagheid van bestuurlijke processen.

 

Ik deel de zorgen hierover en ik deel in het ongeduld. Ook ik zou willen dat de vernieuwing en verdieping van de partij sneller gaan, breder worden opgepakt, scherper worden neergezet. Zeker, we staan bekend als een principële, degelijke en betrouwbare club. Maar ik val degenen bij die vinden dat we niet tevreden mogen zijn met het landelijk neerzetten van onze identiteit, maar dat dat moet leiden tot een scherper, herkenbaarder en vooral ook eenduidiger profiel.

En ja, het ís essentieel dat, nadat we jarenlang veel energie hebben gestoken in organisatorische en huishoudelijke (fusie)zaken, het politieke debat in de partij van de grond komt. Daarom heb ik me sterk gemaakt voor de introductie van ledencongressen, waar belangrijke kwesties kunnen worden bediscussieerd. De tijd dat de fractie zonder debat in de partij standpunten inneemt over gevoelige kwesties (Kosovo, Irak, Europese Grondwet) is wat mij betreft voorbij! Onze ambitie is om van de ChristenUnie het vanzelfsprekende debatplatform voor eigentijdse christelijke politiek te maken.

 

Dat raakt direct aan de cultuur binnen de partij en aan het functioneren van alle partijgeledingen. Maar het vergt vooral ook het nodige van de leden! De Permanente Campagne moet worden uitgebouwd en verdiept, zodat steeds meer mensen en organisaties doorkrijgen dat de ChristenUnie in het centrum van een politieke en maatschappelijke beweging staat. Er is dringend behoefte aan een (pro)actief Wetenschappelijk Instituut, waar mensen als Jan Westert en Cors Visser bij uitstek mogelijkheden hebben om bij te dragen aan de noodzakelijke inhoudelijke vernieuwing. Op lokaal niveau hebben we mensen nodig als Marjan Haak, Arthur Vlaardingerbroek en Roel Freeke, die kritisch, creatief en verrassend het ChristenUnie-profiel kunnen en durven neerzetten. Laten zij hun creativiteit ook landelijk inzetten, te beginnen bij het eerste ledencongres van 13 november a.s. Ik zie er naar uit om met hen en vele andere kritisch-betrokken leden door te spreken over onze koers.

 

Er is werk aan de winkel. Er is reden tot dankbaarheid, niet voor zelfgenoegzaamheid. Maar voor negativisme evenmin! Ik doe een appèl op iedereen die doordrongen is van de blijvende noodzaak van een positieve presentie van christenen in de politiek en zich betrokken voelt bij de missie van de ChristenUnie om niet mopperend aan de kant te blijven staan, maar kritisch-betrokken de schouders eronder te zetten. Christelijke politiek is aan zijn Koning en aan zichzelf verplicht zich voortdurend te vernieuwen, bij de tijd te blijven: vooruitstrevend, positief en constructief. En daar hebben we iedereen bij nodig. Iedereen van de partij!

 

Bas Popkema en Ronald Westerbeek konden wel eens gelijk hebben: het kritieke punt voor de ChristenUnie is nú! Dat momentum mogen we niet onbenut voorbij laten gaan. Als ChristenUnie hebben we bepaald niet het alleenrecht op christelijke politiek. Maar met het Woord van God hebben we als partij wel goud in handen! De kracht van de christelijke politiek ligt in de trouw aan dat Woord. Inderdaad: we hebben te zijn als Daniël, herkenbaar als gelovigen in de politiek. Met de luiken open! En dan ben ik er vast van overtuigd dat de ChristenUnie, met z’n unieke profiel, alles in huis heeft om van grote betekenis te zijn voor ons land.

Christelijke politiek is politiek van de Hoop. We zijn op weg naar de toekomst en die toekomst is van onze Heer! Wat een voorrecht om als ChristenUnie in dat perspectief werkzaam te mogen zijn!

Dit is een reactie die ik op verzoek van de redactie van CV-Koers schreef voor het september-nummer, waarin in een - kritisch - artikel over de ChristenUnie enkele partijleden aan het woord komen over de huidige situatie en cultuur in de partij.