Dit is een merkwaardige column. U leest mijn verhaal enkele dagen na de verkiezingen en ik schrijf het enkele dagen voor de verkiezingen. Dat kan niet anders in verband met de aanleverdatum, maar het betekent wel dat ik op dit moment nog enorm benieuwd ben naar de uitslag van de verkiezingen, terwijl dat voor u al oud nieuws is.
Voor mij zit de campagne er op dit moment trouwens op, want de laatste dagen voor de verkiezingen ben ik continu aan het vergaderen met de enquêtecommissie Srebrenica. Het rapport moet immers op 27 januari aan de Tweede Kamer aangeboden worden. Dat betekent op dit moment enorm aanpoten. Geen tijd meer voor een forum, debat of een vlammende speech. Veel mensen hebben mij gevraagd waarom de commissie de verschijningsdatum van het rapport niet heeft uitgesteld, toen bekend werd dat er nieuwe verkiezingen kwamen. Zodat de leden gewoon op campagne zouden kunnen gaan. Daar is veel over te zeggen. Een meerderheid van de commissie en ook het presidium van de Tweede Kamer vonden het niet nodig meer tijd te nemen. Een belangrijke overweging was het feit dat een enquêtecommissie bestaat uit leden van de Tweede Kamer. Stel nu dat na de verkiezingen een aantal leden niet herkozen zou worden, dan zou dat een gedeeltelijk nieuwe bezetting van de commissie betekenen, in een laat stadium. Deze nieuwe leden zouden zich dan in een hele korte tijd een enorme hoeveelheid kennis eigen moeten maken. Dat kan niet goed zijn voor de kwaliteit van de conclusies.
De datum waarop het rapport klaar moet zijn, 27 januari, is zorgvuldig gekozen. Niet vlak voor de verkiezingen om te voorkomen dat het rapport ondersneeuwt in de verkiezingsstrijd of een onbedoelde rol in de verkiezingen gaat spelen. Het rapport wordt aangeboden aan de Tweede Kamer na de verkiezingen maar voordat de ‘oude’ Kamer afscheid heeft genomen. Zo kan de hele commissie het rapport aanbieden. Geen uitvallers op het laatste moment.
Voor sommige leden van de enquêtecommissie zal het erom spannen of ze terug komen in de Kamer. De partij van de voorzitter Bert Bakker, D66, schommelt nogal in de peilingen, de VVD is ook wat onduidelijk en mijn eigen partij, de ChristenUnie, heeft de stijgende lijn tot nu toe nog niet gevonden. Die grote broer, het CDA, heeft zo’n grote aantrekkingskracht op ChristenUnie-aanhangers.
De afgelopen twee weken was ik elke avond op campagne in het land, bij de Friese Omroep, bij Claudia op radio 3, bij Knevel, maar ook in zalen van het noorden tot het zuiden. Een speech, een panel, een forum. U kent dat werk wel. En elke avond een bloemetje als dank. Onze kamer is in een aardige bloemenzee veranderd. Eerlijk gezegd heb ik ook wel eens het boeket na afloop een beetje onopvallend aan iemand anders gegeven. Er is een einde aan het aantal beschikbare vazen. Op campagne ontmoet je aardige mensen, heb ik gemerkt. Ik reed mee met de ambassadeur van Israel in een beveiligde auto en met een taxichauffeur raakte ik tijdens een lange rit zo in gesprek dat hij er pas na enige tijd achter kwam dat hij de goede afslag voorbij gereden was en de man die mij even naar het station zou brengen, reed voor het gemak maar helemaal door tot Den Haag.
Goede ervaringen tijdens de campagne maar wat is de verkiezingsuitslag en komt de enquetecommissie op tijd klaar met het rapport. Dat zijn de twee vragen die mij nu bezighouden. U weet de antwoorden al. Ik heb geduld en wacht af. De zaterdag voor de verkiezingen belegde de ChristenUnie een gebedsdienst om te bidden voor de verkiezingen. Niet voor een goede uitslag voor onze partij, maar voor een uitkomst naar Gods wil. Daar vertrouw ik op.

Deze column is verschenen in het Friesch Dagblad