Deze weekblog is ook gepubliceerd op de website van dagblad Trouw

Het geeft maar aan dat de strijd doorgaat. Na het bestand (half februari 2009) )zijn er alweer tweehonderd raketten en granaten afgevuurd op Israel. Israel krijgt de schuld van het dichthouden van de grens met de Gaza, maar niemand wijst naar Egypte, de moslimbroeders van de Hamas. Die houden ook angstvallig de grens dicht.
We horen dat het VN-rapport is uitgekomen over de aanvallen op VN-gebouwen tijdens de Gaza oorlog. Israel krijgt de volle laag, maar er wordt geen melding gemaakt van het weerwoord van Israel dat VN gebouwen gebruikt zijn als uitvalsbasis van beschietingen. Ook staat er geen veroordeling in ten aanzien van de Hamas en de nog altijd voortdurende bewuste raketbeschietingen op burgerdoelen. Ik moet het rapport nog grondig lezen, maar de eerste indruk is dat het een niet evenwichtig rapport is.
We spreken in Jeruzalem met twee taxichauffeurs en vragen hen wat ze vinden van Nederland. Goede drugs, Amstelbier, voetbal en niet zo veel steun voor de joden tijdens de Holocaust, krijgen we terug. Een confronterend beeld. De cijfers in het Holocaust Museum over de deportatie van de joden uit Nederland bevestigen het beeld van de taxichauffeurs helaas. Een feit waar ik wederom van schrik; ik dacht dat we het met ons verzet toch beter hadden gedaan.
We spreken diverse politici en zij bevestigen het beeld dat de nieuwe regering Netanjahu geen prioriteit zal geven aan het beleggen van allerlei conferenties over een vredesproces met de Palestijnen. Eerst zo zeggen ze moet er orde op zaken worde gesteld in de Palestijnse gebieden. De Palestijnen moeten beter de veiligheid versterken en zelf terroristen oppakken die aanslagen voorbereiden, de corruptie bestrijden, economische hervormingen doorvoeren en een goed justitieel apparaat opbouwen. Zolang dat niet gebeurt, zegt Moshe Yaloon (een van de 21 ministers en vice premier), zal er niet gesproken worden over een eigen staat voor de Palestijnen. Dus geen besprekingen meer over Annapolis en het Oslo-vredesproces is dood. De plannen komen wel overeen met de tweede fase van het Oslo-proces vijftien jaar geleden. Ik zou het dus meer een activering van het Oslo-proces noemen als ik hen was. En begrijpelijk: wat er is nog veel mis op de Westbank. Een pas op de plaats is dus niet zo gek, maar ik zou wel de Palestijnen het vooruitzicht laten houden op een twee statenoplossing als ik hen was, want anders zal alle contact met de Palestijnse Autoriteit gestaakt worden. Ben benieuwd wat er uit de gesprekken komt tussen Netanjahu en Obama op 18 mei aanstaande.