Voorzitter. De heer De Krom zei het al: het onderwerp dat wij hier bespreken is niet nieuw. Toen ik tussen kerst en oud en nieuw de krantenkoppen in de Telegraaf las, dacht ik: dit wisten wij al een tijdje. Het werd gebracht als iets nieuws, maar het blijkt dat verschillende bewindspersonen hier al een aantal jaren mee bezig zijn en dat het een hele klus is om aan de zogenaamde Europa-route een eind te maken.

Het is natuurlijk niet de bedoeling dat het vrije verkeer van personen misbruikt wordt door mensen die niet bereid zijn om zich via de aangewezen route in Nederland te vestigen. Door opeenvolgende bewindspersonen wordt al een aantal jaren gepoogd hieraan paal en perk te stellen, maar dat gaat heel erg moeilijk. Het is gezien de complexiteit en de juridische context ook helemaal niet zo makkelijk. Nederland kan dat helemaal niet alleen. Er moet in Europa één lijn in worden getrokken. Gezien de brief van de staatssecretaris die wij gisteren mochten ontvangen, is die ene lijn niet zo eenvoudig te ontdekken in het Europese beleid. Welk perspectief ziet zij om binnen afzienbare tijd tot een oplossing te komen? Heeft zij binnen Europa steun voor haar voorstellen over registratie en notificatie? En hoe zou die er praktisch moeten gaan uitzien? Wat betekent het wat betreft administratie? Krijgen wij een soort Europese Gemeentelijke Basisadministratie Persoonsgegevens?

De staatssecretaris werkt al langer aan het oplossen van het probleem en zij treft een aantal maatregelen. Daarin heeft zij de steun van de ChristenUnie. Daarnaast wil de staatssecretaris het WODC nader onderzoek laten uitvoeren naar de omvang en samenstelling van de groep gezinsmigranten die toelating verzoekt onder Gemeenschapsrecht. Dit onderzoek is nodig om de resultaten van het onderzoek van de IND nader te duiden. Als het WODC-onderzoek nodig is om het probleem helder in kaart te brengen, kan mijn fractie zich er prima in vinden, maar is er dan op dit moment echt niets zinnigs te zeggen over de omvang van het probleem? Er zijn nu immers ook al enkele onderzoeksresultaten waarover iets te zeggen is.

Hoe gaan wij hier nu verder mee om? De heer Spekman kaartte dat ook al even aan. Er bestaan verschillende toelatingseisen binnen Europa. Nederland heeft redelijk zware mvv-vereisten en dat vind ik helemaal niet zo gek. Liefde vindt haar weg, maar als je bereid bent om voor je geliefde te verhuizen, zou je ook kunnen overwegen om voor je geliefde een taal te leren. Ook de inkomenseisen zijn in Nederland een stuk strenger. Hoe wordt hier in Europa mee omgegaan? Wordt erover gesproken of dit soort vereisten Europees kan worden bepaald?