De eerste keer blies een jonge Arabier zich op bij de receptie en raakte de vrouw van de eigenaar gewond; de tweede keer ontdekte de eigenaar een jongeman die gebrekkig Arabisch sprak en zich verdacht gedroeg. Hij stuurde hem het hotel uit en zag toen de explosieven op zijn rug. Hij wierp zich op de man en de man zocht haastig naar de ontsteking. Een Israëlische militair zag dat en schreeuwde dat de eigenaar afstand moest nemen. De militair schoot op de Arabier waardoor alsnog de explosieven afgingen en de hoteleigenaar zwaar gewond raakte. Hij laat mij de kogeltjes voelen die nog steeds onder zijn huid zitten.
In de andere gebieden horen we soortgelijke verhalen van zelfmoordaanslagen en kidnappings van tieners en kinderen met dodelijke afloop. We rijden zelf in een kogelvrije auto door de gemengde gebieden omdat er nog weleens met stenen wordt gegooid naar auto's met Israëlische kentekens. De aanslagen waren het hevigst en vaakst in 2002 en 2003. Daarna besloot het leger de bruine gebieden, die volledig door de Palestijnen werden beheerd, weer binnen te trekken als er aanwijzingen waren dat zich daar terroristen bevonden. Dit had effect, want de aanslagen namen drastisch af en komen nu nog maar zelden voor. De laatste aanslagen, waar verschillende Israëli's bij omkwamen, werden een paar weken geleden met shovels gepleegd in Jeruzalem.
We spreken deze reis nog met Palestijnen om ook hun kant van het verhaal te horen.
Men zegt hier dat de enige reden waarom de Hamas op de westelijke Jordaanover niet de macht heeft overgenomen, is dat het leger Fatah in het zadel heeft gehouden. Anders, zo vreest men hier, waren er nu ook vanuit dit gebied raketbeschietingen op Israel.
We bezoeken een tehuis waar de laatste Holocaust-overlevenden worden verzorgd. Een mevrouw van 85 vertelt haar verhaal. Zij woonde met nog zevenduizend joden in de Oekraïne toen de nazi's in 1941 haar dorp binnenvielen. Duizend werden er meteen vermoord. Van de overige zesduizend overleefden tweehonderd joden de kampen in de oorlog. Van haar veertig familieleden waren er drie over toen de Russen hen in 1944 bevrijdden. Sinds 1990 is zij met de stroom van 1,2 miljoen joden uit de Sovjet-Unie naar Israel gekomen. Ze laat vol trots haar kamer zien en zegt blij te zijn dat ze eindelijk is thuisgekomen.
Ondertussen word ik door meerdere Nederlandse kranten en door Netwerk gebeld over ander nieuws van vandaag, namelijk de kaping van een Nederlands schip voor de kust van Somalië. Ik heb drie weken terug voorgesteld om mariniers te plaatsen op Nederlandse koopvaardijschepen om ze beter te beschermen tegen kapingen en gijzelingen. Toen werd dat voorstel weggewuifd door de staatssecretaris De Vries. Inmiddels begrijp ik dat hier een meerderheid voor is in de Tweede Kamer, zo vertelt een journalist mij. Premier Balkenende reageert tot nu toe ook afwerend. Hij zou de optie serieus moeten nemen. Inmiddels plaatsen Zwitserland, België en Frankrijk ook militairen op hun schepen. Laten we niet wachten tot de eerste Nederlandse dode valt onder bemanningsleden. Zo reageer ik vanuit Israel, via Nederland, op een kaping bij Somalië: globalisering via een blackberry. Sjaloom vanuit Jeruzalem.