Mevrouw Huizinga-Heringa (ChristenUnie) is geschokt door het steeds
toenemende aantal mensen dat van de voedselbank gebruik moet maken.
De voedselbank is voor velen een bittere noodzaak, en dat zou in het rijke
Nederland niet moeten worden getolereerd. De gedrevenheid van de
vrijwilligers bij de voedselbanken ontbreekt bij het kabinet. Niet alleen de
lokale overheden, maar ook het Rijk moet een bijdrage leveren aan het
oplossen van het probleem. Zo moet het Rijk onder meer de middelen
verschaffen voor de schuldhulpverlening. Wat vindt de staatssecretaris
van de suggestie om schuldhulporganisaties spreekuur te laten houden in
voedselbanken?

Het is van groot belang dat de Kamer inzicht krijgt in de aard van de
schuldenproblematiek van klanten van de voedselbanken, want dan zal de
werkelijke nood aan het licht komen.

De mate van informatievoorziening over bijzondere regelingen voor de
minima verschilt veel te sterk per gemeente. Op korte termijn moet hiervoor
een oplossing worden geboden, bijvoorbeeld door het uitdelen van
folders aan klanten van voedselbanken of door middel van persoonlijke
dienstverlening door de sociale dienst.

Een punt van aandacht is ook de duur van de periode tussen het
aanvragen van een uitkering en de toekenning daarvan. Gemeenten overschrijden
nogal eens de wettelijke termijn van acht weken bij de uitbetaling
van de uitkering. Daardoor bouwen mensen gemakkelijk schulden op.
Wil de staatssecretaris de gemeenten hierop aanspreken?

Gezien de nadruk die het kabinet legt op participatie is het opmerkelijk dat
slechts 13% van de ondervraagden deelneemt aan een reïntegratietraject.
Hoe is dat mogelijk?

De gemeenten spelen een belangrijke rol bij het overbodig maken van
voedselbanken. De gemeenten kunnen het echter niet alleen af; hulp van
het Rijk is noodzakelijk. De ondersteuning waarvan de staatssecretaris in
zijn brief melding maakt, gaat niet ver genoeg. Mevrouw Huizinga pleit er
daarom voor, de categoriale bijzondere bijstand weer in te voeren. Verder
moet de langdurigheidstoeslag ruimhartiger worden toegekend, bijvoorbeeld
na drie jaar. Ook zou de bijzondere bijstand kunnen worden gecentraliseerd,
zodat elke gemeente een minimumpakket aan voorzieningen
kan bieden.