Tineke Huizinga-Heringa spreekt haar medeleven uit met de nabestaanden van wachtmeester Severs en wenst het thuisfront van de uitgezonden militairen sterkte. Het is goed dat de minister van Defensie veel aandacht besteedt aan de bezorgdheid van dat thuisfront. 

Ontvoeringen, moorden en de grootschalige beschietingen bij Najaf, maar ook de gecoördineerde aanvallen tegen kerken in Bagdad en Mosul tonen aan dat Irak nog ver af is van het ideaal van een democratisch land waar verschillende volkeren en godsdiensten naast elkaar kunnen samenleven. Bij de instemming met de recente verlenging van de missie heeft de fractie van de ChristenUnie als een van de aandachtspunten het draagvlak onder de bevolking genoemd. Dat draagvlak lijkt af te nemen. De aard van de aanval en de kennis van de daders over de werkwijze van de Nederlandse militairen duiden op betrokkenheid van de bevolking zelf. Het is ook vreemd dat de Nederlandse militairen over minder inlichtingen beschikken nu zij zelf minder en de Irakezen meer patrouilleren. Waarom geven de Irakese veiligheidsdiensten niet alle informatie door aan de Nederlandse militairen? Is dat het gevolg van intimidatie door aanhangers van Al-Sadr?

De door de regering genomen maatregelen wekken vertrouwen, maar roepen wel en-kele vragen op. Zal de extra aandacht voor humanitaire projecten voldoende zijn om de toene-mende populariteit van Al-Sadr ongedaan te maken? Welke taken krijgen de extra infante-risten, waarom worden zij slechts tijdelijk in Irak ingezet en waarvan hangt die tijdelijkheid af? Als de veiligheid van de Nederlandse militairen zodanig onder druk komt te staan dat het onmogelijk is om hun taken uit te voeren, moet een nadere bezinning plaatsvinden op de Nederlandse aanwezigheid in Irak.

Op dit moment is dat niet aan de orde, maar houdt de minister van Defensie er rekening mee dat er een moment kan komen waarop de Nederlandse aanwezigheid in Irak niet meer zinvol is?