Datum:            28 februari 2013

De leden van de ChristenUnie –fractie hebben met interesse het juridisch-wetenschappelijke rapport ‘beroepsgeheim in dubio’ (oktober 2012) en de daarbij behorende brief van de minister van 16 januari 2013, waarin zij haar beleidsvoorstellen bekend maakt, gelezen. Deze leden vragen zich af of er wel voldoende redenen zijn om het medisch beroepsgeheim aan te passen. Tijdens het algemeen overleg ‘dwang en drang GGZ’ , maart 2012 hebben zij te kennen gegeven dat de wettelijke bepalingen omtrent het medisch beroepsgeheim niet gewijzigd hoeven te worden.

Na incidenten als Alphen a/d Rijn waarbij veel slachtoffers vallen, klinkt vaak de roep tot versoepeling van het medisch beroepsgeheim. In bepaalde gevallen mag van artsen juist worden verwacht dat zij het beroepsgeheim doorbreken. Het KNMG vindt dat artsen zich vooral meer bewust moeten worden van de afwegingen die ze maken om het beroepsgeheim al dan niet te doorbreken. Hiervoor is dus geen wetswijziging nodig, maar is een handreiking toereikend. Waarom vindt de minister de richtlijnen die onder andere in de KNMG-Handreiking beroepsgeheim en politie/justitie worden gegeven niet voldoende? Daarbij vinden deze leden de genoemde maatregelen - beschreven in het onderzoek ‘beroepsgeheim in dubio’ – helder. Deze leden vragen zich af of een wetswijziging nodig is. Wat vindt de minister van de richting die door het veld wordt aangedragen: meer aandacht voor het beroepsgeheim tijdens de opleiding en bij nascholing, meer zelfregulering in de vorm van richtlijnen?

De leden van de ChristenUnie-fractie benadrukken dat het mooi is dat beroepsorganisaties inmiddels diverse handreikingen hebben uitgebracht en dat zij de aanbeveling van de onderzoekers om in opleidingen meer aandacht te besteden aan het medisch beroepsgeheim onder de aandacht zal brengen bij opleidingsinstellingen en beroepsorganisaties.

Over  de plannen om de wetgeving omtrent het medisch beroepsgeheim aan te passen hebben de leden van de ChristenUnie-fractie de volgende vragen:

GGZ Nederland stelt dat als er te vaak een beroep wordt gedaan op het verbreken van de zwijgplicht, dat dan het vertrouwen in de gezondheidszorg en het vertrouwelijke karakter van de behandeling onder druk komen te staan. In hoeverre denkt de minister, dat middels dit voorstel  de behandelrelatie tussen behandelaar en patiënt worden bemoeilijkt? Welke invloed heeft dit op de behandeling van de patiënt?

Deze leden lezen dat de minister het onacceptabel acht dat fraude met betrekking tot de sociale zekerheid niet kan worden bestreden met de huidige wet- en regelgeving omtrent het medische beroepsgeheim. Een kleine groep komt immers weg met fraude. Deze leden vragen zich af wat meer in het belang van de samenleving is? Hoe wordt om antwoord te geven op deze een juiste afweging gemaakt? Het vertrouwelijk karakter van binnen een behandeling of het bestrijden van fraude? Zij vragen op dit punt nadere toelichting.

Het tegengaan van arbeidsongeschiktheids- en zorgfraude is een ander punt waar in het onderzoeksrapport naar gekeken wordt. De Minister heeft aangegeven naar aanleiding van het rapport een wetswijziging voor te bereiden. Hoe zou deze wetswijziging eruit komen te zien? En kan de Minister aangeven in hoeverre hulpverleners een plicht kunnen hebben op het melden van fraude? Er is immers geen gezondheids- of veiligheidsbelang. Een meldplicht voor fraudezaken gaat GGZ Nederland te ver, zoals ook een meldplicht te ver gaat bij (vermoedens van) kindermishandeling. In dit laatste geval is onlangs tot een verplichte meldcode besloten door de Tweede Kamer.

Voor meer informatie: www.tweedekamer.nl.