Mevrouw Ortega-Martijn (ChristenUnie) vindt dat de afgelopen jaren te
weinig aandacht is besteed aan het verbeteren van wijken. Dit heeft met
name in de grote steden geleid tot een eenzijdige samenstelling, een
fysieke verslechtering en een vermindering van de leefbaarheid van
bepaalde wijken. Voor de aanpak van het woningtekort is het belangrijk
dat deze wijken weer aantrekkelijk worden voor een brede doelgroep.

De rol van gemeenten bij de selectie van wijken blijft onduidelijk. Zij zijn
erbij betrokken geweest, maar het besluit is uiteindelijk zonder daadwerkelijke
inspraak genomen. Waarom heeft de minister gekozen voor deze
aanpak? Kunnen gemeenten niet zelf het beste beoordelen welke wijken
als het meest problematisch moeten worden aangemerkt? Is een lijst van
indicatoren wel de beste graadmeter?

De brief van de minister is niet consistent. Eerst benadrukt de minister het
belang van het leggen van een focus, maar later geeft zij aan dat ook
wijken die met een minder zware problematiek te kampen hebben, in
aanmerking kunnen komen voor de expertise en middelen die voor de
wijkaanpak beschikbaar zijn gesteld. Ook andere wijken zouden dan van
de expertise kunnen profiteren. Komt er voor deze wijken een soort
tweede lijst? Gaat de minister hierover aparte afspraken maken met
gemeenten? Hoeveel budget heeft zij hiervoor beschikbaar?

Het realiseren van prachtwijken vraagt om een langdurige investering die
waarschijnlijk meerdere kabinetsperiodes zal beslaan. Prachtwijken
kunnen derhalve alleen worden gerealiseerd als de overheid bereid is om
daarin te blijven investeren. Hoe beoordeelt de minister het risico dat
investeringen door een beleidswijziging voortijdig worden afgebroken,
waardoor de prachtwijken uiteindelijk niet tot stand komen en reeds
gedane investeringen zonder rendement blijven?

Het is goed dat de wijkaanpak zich niet alleen richt op fysieke problemen,
maar ook op sociale problemen. Alleen op die manier kunnen de
problemen daadwerkelijk worden opgelost. De sociale problemen zijn
echter wel veel complexer en moeilijker op te lossen. Om de leefbaarheid
van wijken te vergroten, is het niet alleen noodzakelijk de sociale
problemen, zoals vandalisme en overlast, te bestrijden, maar moeten er
ook positieve maatregelen worden genomen om de sociale cohesie in
wijken te verbeteren.

Het is belangrijk dat het project Van probleemwijk naar prachtwijk een
duidelijke toegevoegde waarde heeft ten opzichte van bestaand beleid en
bestaande initiatieven. In het kader van het grotestedenbeleid wordt al
een stevige investeringsimpuls gegeven aan de oude stadswijken. Het
grotestedenbeleid zal ook na 2009 worden voortgezet. Worden er duidelijke
afspraken gemaakt, zodat er geen overlap van activiteiten plaatsvindt?
Hoe gaat de minister om met particuliere initiatieven, gericht op
wijkverbetering, die in verschillende gemeenten worden ontplooid? Is de
minister bereid om goede initiatieven, die bijdragen aan de verwezenlijking
van de doelstelling van het beleid, financieel te ondersteunen?