Kleine kinderen kunnen zo ongelooflijk lief, maar ook zo ongelooflijk lastig zijn. Je kunt ze eigenlijk geen ogenblik alleen laten, voor je het weet ligt een plant om of is de t.v.gids verscheurd.  Bijna alle ouders kennen het gevoel dat ze heen en weer geslingerd worden tussen eindeloze liefde en grenzenloze irritatie. De liefde en oudertrots winnen het uiteindelijk altijd, maar soms vraag je je wel eens af hoe je eigen ouders het eigenlijk met jou gehad hebben. Ik herinner mij nog het ongelovige gezicht van mijn broer toen mijn moeder hem verzekerde dat hij vroeger even onhandelbaar was als zijn zoontje nu.

 

Het ging in de afgelopen tijd in de Tweede Kamer over de wet basisvoorziening kinderopvang. Het ligt een hele tijd achter ons dat het normaal was dat één van de ouders, bijna altijd de moeder, als vanzelfsprekend thuisbleef om voor de kinderen te zorgen. Nu is de crèche of het gastoudergezin een vanzelfsprekende zaak voor ouders. Maar die opvang geeft ook problemen. Goede kinderopvang is niet altijd aanwezig en daarbij kost het ook nogal wat. Bij een lager inkomen gaat het extra inkomen soms bijna helemaal op aan de kinderopvang. Eigenlijk wel begrijpelijk. Anders dan de vrouwenbeweging ons in het verleden wilde doen geloven, is het opvoeden en verzorgen van kinderen wel degelijk zwaar werk. Wanneer het betaald moet worden, blijkt pas hoe duur een goede kinderopvang eigenlijk is. Maar het is ook duur voor gezinnen waar één van beide ouders thuisblijft gedurende de tijd dat de kinderen klein zijn, zij betalen voor de kinderopvang in feite een heel inkomen.

In de wet kinderopvang is nu geregeld dat de kosten voor kinderopvang in feite in drieën gedeeld moeten worden. Een derde wordt betaald door de overheid, een derde wordt betaald door de werkgever en een derde wordt betaald door de ouders zelf. Dat is verklaarbaar vanuit het doel van de wet: het vergroten van de arbeidsparticipatie van vrouwen. Wanneer de kinderopvang bijna evenveel kost als de (part time) baan oplevert, kiezen veel vrouwen ervoor zelf voor hun kleine kinderen te zorgen. De overheid wil dat meer vrouwen een betaalde baan nemen om de economie wat steviger te maken. Nederland vergrijst en de kosten die dat met zich meebrengt, moeten opgebracht worden door de werkende bevolking, zo is de redenering. Vandaar de bijdrage van de overheid aan de kosten voor kinderopvang. Het lijkt wel alsof de overheid vergeet dat ook ouders die een paar jaar thuis zijn daarna weer aan de slag kunnen. De overheid zou zich veel sterker moeten inzetten op het terrein van de herintreding op de arbeidsmarkt nadat ouders een periode thuis zijn geweest. Er zijn nog altijd moeders die liever een paar jaar zelf voor hun kinderen willen zorgen, maar die de stap niet durven nemen. Ze zijn bang dat ze er op hun vakgebied niet meer tussen komen of te ver achterop raken. Wij zouden die vrouwen niet voor zo’n moeilijke keuze moeten plaatsen.

 

In het debat over de wet heb ik aandacht gevraagd voor de positie van ouders die thuis willen blijven om zelf voor hun kinderen te zorgen. De gedachte dat zulke ouders maar wat achter de geraniums zitten en niets uitvoeren, ligt gelukkig ver achter ons. Wat de ChristenUnie betreft zouden die ouders ook voor een gedeelte gecompenseerd moeten worden voor de kosten die zij maken, de opvang van de kinderen kost hen immers een heel inkomen. Veel van deze mensen zijn ook nog actief in het vrijwilligerswerk. Ze leveren een belangrijke bijdrage aan onze maatschappij.

Mijn partij pleit al een aantal jaren voor de invoering van een ‘kindgebonden budget’. Ieder ouderpaar krijgt dan van de overheid voor elk kind een flinke tegemoetkoming in de kosten, vrij te besteden aan kinderopvang of als compensatie voor gederfd inkomen als één van de ouders zelf voor de kinderen zorgt.