André Rouvoet: Voorzitter. Wij hebben in de Kamer een aantal keren gesproken over de drugssmokkel via Schiphol en de 100%-controles. Mijn fractie heeft de nodige moeite gehad met het principe van de stofgerichte benadering, omdat de consequentie daarvan is dat de drugskoeriers worden heengezonden, althans tot de grens van 3 kilo. Dat geeft een onbevredigend gevoel. Tegelijkertijd heeft mijn fractie, gezien de omvang van de problematiek, zich daarbij neergelegd als tijdelijke maatregel, ook in de hoop dat de drugssmokkel zo tegengegaan zou kunnen worden.

Ik wil ook niet onder stoelen of banken steken - ik heb dat eerder vanaf deze plaats gezegd - dat voor mijn fractie op de achtergrond de overweging meespeelt dat, hoezeer cocaïnesmokkel ook laakbaar en strafwaardig is, de echte criminelen niet de koeriers zijn, maar de organisatoren, de mensen van de criminele organisaties op bijvoorbeeld de Antillen en andere gebieden in Zuid-Amerika. Daarom hebben wij ons, zoals gezegd, neergelegd bij de tijdelijke maatregel, maar meer bij het onvermijdelijke dan dat wij daar enthousiast over konden zijn. De brief van 2 maart maakt aannemelijk dat dit beleid succesvol genoemd mag worden, als wij de cijfers van de minister op ons laten inwerken. ''De stof gaat voor straf''-benadering, zoals het genoemd wordt, is volgens de minister succesvol. Dat is mooi. Ik zeg wel, met een aantal andere collega's, dat voor ons de 3 kilo-grens niet structureel kan zijn.

Het moet een uitzondering zijn op de regel dat er gehandhaafd moet worden. Het principe van handhaving is immers dat daar geen grenzen ingebracht worden. Dat heeft altijd iets arbitrairs en dat moet je niet langer willen. Om het probleem beheersbaar te maken, is het een tijd lang acceptabel geweest, maar numoeten wij weer terug naar de normale situatie van handhaving en vervolging als strafbare feiten worden geconstateerd.

In de brief van 2 maart wordt soms de indruk gewekt dat de 100%-controles en de stofgerichte benadering aan elkaar gekoppeld zijn. Zie ik dat goed? Aan het eind van de brief, waarin de minister vooruitkijkt naar het vervolg, zegt hij bijvoorbeeld dat de 100%-controles succesvol zijn gebleken en dat de stofgerichte benadering een succes is. Beide zaken waarin daarmee aan elkaar gekoppeld. Ik kan mij heel goed voorstellen - maar het is een politieke keuze - dat je voortgaat met de 100%-controles zonder de 3 kilo-grens te blijven hanteren. Is de minister daar ook toe bereid? Verbreding van de 100%-controles naar risicovluchten vanuit andere landen in Zuid-Amerika heeft in dat perspectief de instemming van mijn fractie.

Ter afronding van mijn inbreng verwijs ik naar de terechte vragen die collega Van Haersma Buma heeft gesteld over de juridische en de capacitaire knelpunten. Ik ben benieuwd naar de reactie van de minister. Op één punt ben ik het echter oneens met collega Van Haersma Buma. Ik maak daarmee prettig misbruik van het feit dat hij mij nuniet mag interrumperen, hoewel ik altijd klaar sta voor een interruptiedebat met hem. Aan het eind van zijn betoog zei hij dat hij zich wil concentreren op de oorzaken van het probleem, en vervolgens ging hij spreken over het intrekken van paspoorten. Als wij het hebben over de oorzaken van het probleem, gaat het echter niet om wat er op Schiphol of op Hato gebeurt, maar over het traject daarvoor, van mensen die zich door wat voor omstandigheden dan ook - maar veelal door de belabberde situatie waarin ze verkeren, wat een aantal onzer met eigen ogen hebben kunnen aanschouwen op de eilanden - genoodzaakt zien om dingen te doen die wij niet mogen en kunnen accepteren. Het zijn niet alleen maar slachtoffers, maar in mijn ogen zijn het wel primair slachtoffers. Ze worden immers ingezet door vaak machtige organisaties met dreiging van geweld in de richting van henzelf of hun familieleden. Daar ligt het echte probleem, zeg ik ook tegen de heer Van Haersma Buma - maar ik heb de indruk dat hij het hierin met mij eens is - en het is veel moeilijker om dat probleem echt in de vingers te krijgen, omdat wij vanuit Nederland daar maar weinig greep op hebben. Het zoumij een lief ding waard zijn als wij, in plaats van de symptomen te bestrijden - wat wij overigens moeten doen en ook moeten blijven doen - echt greep op de oorzaken ter plaatse zouden kunnen krijgen.