Arie Slob: Voorzitter. ''Eindelijk!'', was mijn reactie toen ik vorige week van het VNG te horen kreeg dat tijdens een zogenaamd ''Catshuisoverleg'' het gesprek tussen de verschillende overheden weer tot stand is gekomen. Het duurde wel tot gisteren voordat de regering ons hierover officieel informeerde, maar vorige week was mijn verzuchting dat ik blij was dat het zo was gebeurd. Het werd ook wel tijd. In het licht van de situatie waarin het Rijk met de andere overheden was beland, was het tot vorige week toch haast onmogelijk om met droge ogen in de Begroting 2005 te lezen dat het zonder de medewerking en inzet van de andere overheden, voor het ministerie van BZK onmogelijk zou zijn om zijn beleidsdoelstellingen te halen - en vergelijkbare frasen.

Dat hebben we gemerkt in het afgelopen jaar; dat kan immers een voor het contact tussen rijksoverheid en andere overheden verloren jaar worden genoemd. Ik wil niet onnodig dramatiseren, maar het werd zo langzamerhand een onhoudbare situatie. Het VNG zag zich zelfs genoodzaakt om in een circustent op het Malieveld een soort protestbijeenkomst te houden. Dat is ongekend voor de Nederlandse situatie; een situatie die ik trouwens, in tegenstelling tot minister Remkes, niet zou typeren als een ''uiting van geëmancipeerdheid van het decentrale bestuur''. Niet alleen de gemeenten, ook de provincies hadden moeite met de opstelling van de rijksoverheid: recent nog sprak IPO-voorzitter Franssen over een toene-mende verkilling en afstandelijkheid in de relatie tussen het Rijk en de andere overheden.

Aan deze verkilling en afstandelijkheid schijnt nu dus een einde te zijn gekomen. Ik vraag minister Remkes waarom dit allemaal zo lang heeft moeten duren. En is de kou nu echt uit de lucht, of is sprake van een soort gedwongen vrede met de Raad van State in een zeer ongebruikelijke rol als toezichthouder?

Vorig jaar werd tijdens de begrotingsbehandeling, met dank aan de PvdA, een motie van mijn hand weggestemd waarin werd aangedrongen op een onderzoek naar een eigen inkomstengebied voor gemeenten. Ik begrijp uit de afspraken in het akkoord dat het daar nu toch van gaat komen. Mijn fractie dringt aan op spoed. Het spreekt naar onze mening voor zichzelf dat de resultaten van een dergelijk onderzoek bekend zijn op het moment dat de Kamer het OZB-wetsvoorstel zal behandelen. Graag een bevestiging van de regering. En nu we het toch over de OZB hebben: de fractie van de ChristenUnie voelt veel voor het VNG-voorstel om artikel 2 van de Financiële Verhoudingswet te herschrijven. Beleidsvoornemens van het Rijk die uitmonden in regelgeving zullen met ingang van het jaar waarin de OZB-tariefstijgingen worden gemaximeerd, volledig moeten worden gecompenseerd door de rijksoverheid. Graag een reactie op dit voorstel.

Vandaag worden in een aantal gemeenten herindelingverkiezingen gehouden. Wij kijken met belangstelling uit naar de uitslagen van vanavond. Volgend jaar zullen in alle andere gemeenten politieke partijen hun kandidaten weer moeten selecteren voor de gemeente-raadsverkiezingen in 2006. Dat is een ontzettend belangrijk proces, omdat we toch allen hopen op gemeenteraden die een brede afspiegeling van de bevolking vormen. Een en ander brengt mij tot het volgende. In een interview dat vorige week om een niet verder uit te werken reden tot nogal wat commotie leidde, zei minister Remkes dat je een wet kunt veranderen als je een probleem moet oplossen. Die houding van de minister mis ik evenwel op een ander dossier waarvoor wij al verschillende keren aandacht hebben gevraagd: de gevolgen van een raadsvergoeding of Statenvergoeding voor de hoogte van een WAO-uitkering. De minister kent de voorbeelden uit Ede en Eindhoven, maar zoals bekend speelt dit in meer gemeenten. Naar de mening van de ChristenUnie moet het mogelijk zijn dat gemeenten in individuele ge-vallen, onder bijzondere omstandigheden, een lagere raadsvergoeding uitkeren. In briefwis-selingen hierover, ook met gemeenten, zegt de minister geen uitzonderingen te willen maken op het beleid. Maar het gaat toch om de motieven waarvoor die uitzonderingen nodig zijn! Ik heb de afgelopen jaren al verscheidene malen hiervoor aandacht gevraagd. Ik doe nogmaals een klemmend beroep op de minister om deze mogelijkheid te creëren. Daarbij moet het uitgangspunt zijn hoe mensen met een handicap kunnen worden gestimuleerd om publieke verantwoordelijkheid te gaan of blijven dragen. We zien aan de voorbeelden dat dit in de hui-dige situatie juist wordt afgestraft en het passieve kiesrecht in sommige situaties bijna tot een theoretische mogelijkheid is verworden. Wij zouden dat niet moeten willen laten gebeuren.

Graag vraag ik aandacht voor een nieuwe ontwikkeling. Recentelijk is een uitgaans-gelegenheid in Rotterdam overgegaan tot het tegen betaling onderhuids inbrengen van een chip. Bij het betalen van de genuttigde drankjes kan dan volstaan worden met het langs een scanner halen van de arm waarin de chip is aangebracht. Er zijn echter veel meer mogelijk-heden te bedenken voor deze chip, waaronder identiteitsregistratie. In andere landen wordt daar op dit moment al aan gewerkt. Bredere toepassing van een dergelijke chip kan nogal wat maatschappelijke gevolgen hebben.

Om te voorkomen dat wij straks overvallen worden door een dergelijke vergaande ontwikkeling - die ik niet per definitie negatief noem - vraag ik minister De Graaf, onderzoek te doen naar deze ontwikkeling en te bezien of het nodig is dat de overheid wettelijke grenzen stelt aan het gebruik van dergelijke chips.

In het sociaal akkoord is met de sociale partners afgesproken dat in de marktsector niet meer onverkort hoeft te worden vastgehouden aan de nullijn. Ik interrumpeerde eerder mijn collega van de VVD-fractie hierover. Welke gevolgen heeft dat echter voor de concurrentie-positie van de overheid als werkgever, uitgaande van het uitgangspunt in de voorliggende begroting dat deze ruimte er voor de collectieve sector niet is?