André Rouvoet ergert zich aan de argumenten die ten grondslag liggen aan de herziening van de regeling voor het zittend ziekenvervoer. Als voor een zorginhoudelijke invalshoek wordt gekozen, kan daaraan geen vast bedrag worden verbonden. De minister heeft echter gekozen voor een maximaal financieel beslag, namelijk 70 mln, vervolgens het beleid daarop toegesneden en er achteraf de titel 'modernisering' op geplakt. De heer Rouvoet begrijpt niet hoe het argument dat sinds 1980 de mobiliteit van de bevolking sterk is vergroot, tot dit voorstel kan leiden. De kosten voor de mensen die zijn aangewezen op het zittend ziekenvervoer zijn daardoor immers niet minder geworden.

Hoewel het schrappen van de onderhavige voorziening een slecht idee is, is het wel zinvol om te bezien of van de regeling oneigenlijk gebruik wordt gemaakt. Als dat het geval is, moet dat worden tegegaan. Dat is echter iets anders dan voortdurend de indruk wekken dat van de regeling enorm misbruik wordt gemaakt, zoals op de hoorzitting van de Kamer door de verzekeraars werd gedaan. Oneigenlijk gebruik mag best leiden tot een scherpere indicatie-stelling. Tegen een getrapte indicatie, zoals de minister voorstelt, heeft de heer Rouvoet geen bezwaar.

In zijn brief van 24 oktober noemt de minister vier groepen die nog voor de regeling in aanmerking komen. Kennelijk wordt aangenomen dat deze groepen de regeling echt nodig hebben, maar anderen niet. Daarmee wordt de suggestie gewekt dat alle anderen die afgelopen jaren van de regeling gebruik hebben gemaakt, die niet echt nodig hadden. Daarin kan de heer Rouvoet zich niet vinden. Kan de minister de criteria die tot de vier groepen hebben geleid, toelichten? De heer Rouvoet vindt dat aan de regeling een inhoudelijk criterium ten grondslag moet liggen, zodat ook cystic-fibrosispatiënten, reumapatiënten en anderen daarvan gebruik kunnen maken. Hij stelt voor, geen groepen aan te wijzen, maar te beginnen met een scherpere indicatiestelling.