Arie Slob concludeert dat het nog maar een paar seconden voor twaalf is voor de Nederlandse visserijvloot op de Noordzee en de plaatselijke visserijge-meenschappen. Er wacht een zware taak in de Visserijraad en de heer Slob is de minister dankbaar dat deze duidelijk heeft gemaakt dat er aan zijn inzet niet behoeft te worden getwij-feld. De voorstellen van de Europese Commissie voor platvis zouden zeer schadelijk kunnen uitwerken voor de Nederlandse visserij. Deze voorstellen zijn bovendien inhoudelijk omstre-den, als het gaat om de wetenschappelijke onderbouwing ervan vanuit de ICES-adviezen. De minister dient bij de onderhandelingen als vertrekpunt te nemen de afspraken zoals die voor 2003 zijn gemaakt en daarbij de handreiking vanuit de sector te betrekken ter zake van het nemen van verdere verduurzamingsmaatregelen. Er dient werk gemaakt te worden van een meerjarenbenadering, zodat de jaarlijkse «tombola» die telkens weer voor verrassingen stelt, vermeden kan worden en de sector in staat wordt gesteld beleid te maken. Als een alternatief voor het quotasysteem verdient een systeem met een maximum aantal zee- of visdagen nader onderzoek.

De heer Slob vraagt aandacht voor de compensatieregeling zoals deze is verbonden aan het kabeljauwherstelplan. Daar is Europees geld voor maar het gebruik ervan vraagt om cofinanciering vanuit de lidstaat. Hij bepleit dat ook Nederland gebruik gaat maken van deze regeling om de vissers te compenseren die de gevolgen ondervinden van de maatregelen in het kader van het kabeljauwherstelplan. Bij het komen tot meerjarige afspraken over beheersmaatregelen in de visserijsector zou de minister voor de Nederlandse situatie aan een soortgelijke aanpak kunnen denken als is toegepast bij de intensieve veehouderij, waar hij uitvoerig in gesprek is gegaan met de sector en er vele instanties bij heeft betrokken. Op deze wijze kan ook in de visserijsector een draagvlak gecreëerd worden onder betrokkenen voor een verantwoorde aanpak met het oog op de toekomst.