Tineke Huizinga-Heringa: Voorzitter. Er is ten aanzien van dit wetsvoorstel een zwabberbeleid gevoerd. In 2000 is de termijn aanzienlijk bekort, namelijk van 28 dagen naar drie dagen, en nu is het voorstel om de termijn te verlengen. De reden hiervan is dat blijkt dat de vreemdelingenkamers worden overspoeld met bezwaarzaken. Het betreft 40% van het totale aantal zaken. Dat is buitensporig veel. Mede om die reden hebben wij begin 2002 een aantal moties gesteund waarin werd verzocht om de termijn van 28 dagen te herstellen. Wij zullen ook het wetsvoorstel steunen.

Wij geven voorrang aan het relatieve belang van het overspoeld raken van de vreemdelingenkamers, omdat verlenging van de termijn niet betekent dat de vreemdeling niet zelf op elk gewenst moment beroep tegen zijn bewaring kan instellen. Bovendien blijft het doel ervan uitzetting. Wanneer dat doel er niet is of als het uit het zicht raakt, wordt de bewaring opgeheven. Het is van belang dat de rechtsbescherming van de betrokkenen in beginsel wordt ontzien. Daarbij is niet alleen het moment van rechterlijke toetsing van belang, maar vooral de kwaliteit van het besluit om tot vreemdelingenbewaring over te gaan. Ik heb daarover in het verslag een aantal kritische vragen gesteld. De antwoorden hierop hebben mij gerustgesteld. Kennelijk wordt de bewaring niet lichtvaardig opgevat door de dienst en dat is zoals het hoort.

Er dreigt veel meer gebruik te worden gemaakt van bewaring door de intensivering van het terugkeerbeleid. Leidt dit niet tot een enorme toename? Kan de minister aan de hand van cijfers aangeven of de huizen van bewaring en de terugkeercentra niet overspoeld zullen raken?