Tineke Huizinga-Heringa onderschrijft de voorstellen voor Liberia en voor Centraal- en Zuid-Irak, maar vraagt zich af op grond waarvan onderscheid wordt gemaakt met Noord-Irak. Omdat zij van oordeel is dat het terugsturen van vluchtelingen naar Tsjetsjenië onmogelijk is en dat er geen veilig alternatief is binnen de Russische Federatie, geeft zij de regering in overweging het voorgenomen beleid voor Tsjetsjenen te wijzigen.

Onduidelijk is of de regering overweegt om Afghanen gedwongen te laten terugkeren. Zo ja, dan zal dat gefaseerd en buitengewoon behoedzaam moeten gebeuren. Wat zijn de plannen voor gefaciliteerde terugkeer? Hoe worden Afghanen in staat gesteld om weer een bestaan op te bouwen? Betekent de speciale aandacht voor de positie van vrouwen en meisjes in Afghanistan dat alleenstaande vrouwen een verblijfsvergunning krijgen omdat zij niet kunnen worden teruggestuurd? Mevrouw Huizinga vraagt aandacht voor de positie van de christenen in Afghanistan. Het betreft van geloof veranderde moslims, die in Afghanistan in een buitengewoon moeilijke positie verkeren en zelfs voor hun leven vrezen. Zij vraagt de regering om ook hiermee rekening te houden bij de asielverzoeken in Nederland.