Als er binnen het gerenommeerde IPCC verkeerde cijfers rondgaan over het tempo waarin het gletsjerijs smelt, dan is dat een slechte zaak. Het is helemaal een slechte zaak als er vervolgens nog eens bewust gebruik wordt gemaakt van verkeerde cijfers om landen over de streep van klimaatbeleid te trekken. Het meest erge van de ontstane situatie is het geschonden vertrouwen, maar ook dat dit voer oplevert voor alle klimaatsceptici. Het is echter ook een wijze les voor ons en voor het kabinet: deze kwestie maakt duidelijk hoe kwetsbaar het is om klimaatbeleid enkel te stoelen op wetenschappelijke cijfers en inzichten. Beter is het om naast wetenschappelijke inzichten de discussie te stoelen op principes van rentmeesterschap, rechtvaardigheid en eerlijk delen.

Want, hoe eerlijk is het dat een klein deel van de wereldbevolking in korte tijd de enorme wereldvoorraad aan grondstoffen als olie en kolen er doorheen jaagt, en de vieze uitstoot (het gaat niet alleen om CO2) laat voor wat het is?

Hoe groot of klein het precieze aandeel van de mensheid ook is aan klimaatverandering, hoe eerlijk is het om de zwaarst getroffen, vaak arme, landen met extreme droogte of extreme wateroverlast te laten zitten? Grote delen van Afrika zuchten onder de droogte en de daarmee samenhangende voedselschaarste. We kennen de verhalen van grootschalige houtkap, van veranderde, onvoorspelbare klimaatpatronen en van oogsten die verloren zijn gegaan. Verhalen van klimaatverandering, die hand in hand gaan met armoede en bestaansonzekerheid voor de toekomstige generaties. Wiegman: ,,Dit zijn de verhalen en principes die mij en de ChristenUnie motiveren tot klimaatbeleid."

Hoe groot of klein het aandeel van de mens aan de opwarming van de aarde ook mag zijn, het staat vast dat we er verstandig aan doen om tot een duurzame energievoorziening te komen, in ons land en wereldwijd. De grondstoffen raken nu eenmaal vroeg of laat op en er zijn landen op de wereld waar je niet graag van afhankelijk blijft voor je energievoorziening.