Mevrouw Huizinga-Heringa (ChristenUnie) sluit zich aan bij de reeds geuite kritiek op 19 november als peildatum. De minister zegt dat een beroep op de discretionaire bevoegd-heid mogelijk blijft, maar verbindt daar tegelijkertijd allerlei formele eisen aan. Bedoelt de minister met haar uitspraak dat mensen ook naast de 14–1-brieven de mogelijkheid hebben om wegens schrijnendheid een beroep te doen op de minister, zonder dat er hoeft te worden voldaan aan de MVV- en legesvereisten?  De minister ontkomt er niet aan, de criteria open-baar te maken waaraan zij de 14–1-brieven toetst. Een substantieel deel van de Kamer heeft daar al herhaaldelijk op aangedrongen. De fractie van de ChristenUnie wacht met spanning op die criteria.

Met een percentage van 38% vertrekken er meer mensen met onbekende bestemming dan dat er begeleid worden uitgezet. Dat is een zorgelijk aantal. Het antwoord van de minister dat zij in tegenstelling tot de Kamermeerderheid voorstander is van een gesloten setting, is wat laconiek. Zij wordt uitgenodigd, in tweede termijn uit te leggen op welke manier zij dit gigantische probleem wil aanpakken.

 

De minister maakt een onderscheid tussen rechtmatig in Nederland verblijvende mensen die geen recht meer hebben op onderdak en legaal in Nederland verblijvende mensen. Het schijnt dat mensen die hier rechtmatig verblijven soms geen identiteitsbewijs krijgen en daardoor behoorlijk in de problemen kunnen komen als zij worden aangehouden. Is het niet een idee om dat verschil op te heffen, zodat iedereen die hier rechtmatig verblijft, zich hier gewoon legaal ophoudt? Nu verkeren mensen in een ondoorzichtige positie, omdat zij hier wel mogen zijn, maar niet geholpen mogen worden. Wie hier rechtmatig verblijft, moet een identiteitsbewijs krijgen en er mag zelfs geen intentie zijn om gemeenten te verbieden deze mensen onderdak te bieden als zij dakloos worden. Hoe moeten gemeenten omgaan met het openbare orde probleem dat zij krijgen als gezinnen op straat leven? Welke rechtsgrond ziet de minister om gemeenten te verbieden deze mensen onderdak te geven?

 

Lang niet alle mensen die hier rechtmatig verblijven, stapelen verzoek op verzoek, zoals de minister het doet voorkomen. Vaak zitten deze mensen in een medische procedure. 80% van de mensen in de noodopvang zou een andere reden hebben om in Nederland te blij-ven. Het is mevrouw Huizinga ook te gemakkelijk om te spreken van «procedure op proce-dure stapelen», omdat lang niet iedereen die een tweede verzoek indient ook daadwerkelijk wordt toegelaten tot die tweede procedure. Daar zit een selectie tussen van de IND.